تفاوتهای بین سینمای صامت و سینمای ناطق گاهی ناشناخته است. توجه به ویژگیها و ارزش های سینمای صامت میتواند به ساخت فیلم شما كمك كند. در بعضی فیلمهای مستند نبودن صدا ، حتی صدای محیطی به تصویر هیجان بیشتری میدهد. حمله عقاب به بره های سرگردان روی صخره. مثالی برای استفاده از سكوت در مستند حیات وحش.

زیبایی های ناشناخته ای در زمینه كار با صدا در فیلم مستند وجود دارد كه گاهی با وجود فن آوری های جدید نادیده گرفته می شود.

شنیدن تیك تاك ساعت در اتاق جراحی، یا در خانه پدر بزرگ و مادربزرگها، صدای نفس ها همراه با خس خس برآمده از سینه یك بیمار و مثال های زیاد دیگری كه هر كدام ارزش سكوت را برای ما آشكار می كند. در یك صحنه فیلم مستند یا داستانی در هر كدام از مثالهایی كه گفته شد، سكوت به هر چه زیباتر كردن آن صحنه فیلم كمك می كند. بسیاری از فیلم سازان بزرگ هر دو گونه ی سینمای صامت و ناطق را تجربه كرده اند.

از جمله الفرد هیچكاك كه می گوید:

(( فیلم صامت ناب ترین شكل سینما بود. تنها نقصش فقدان صدای بازیگران بود. ولی این نقص مختصر این دلیل را توجیه نمی كرد كه فیلمسازان شیوه بیان داستان به زبان تصویر را كنار بگذارند -یعنی كاری كه از دوران ناطق به بعد كردند- به نظر من فقط وقتی باید به دیالوگ متوسل شویم كه هیچ راه دیگری نداشته باشیم))

1.صدای عینی(objective)

صدای است كه هم شخصیتهای فیلم و هم تماشاگران می توانند بشنوند. مثل صداهای موجود در محیط داستان یا گفت و گوی رو در روی دو شخصیت.

2. صدای ذهنی(subjective)

صدای است كه فقط یكی از شخصیت های فیلم میشوند یا شخصاً آن را تجربه میكند. این در شنیدن این نوع صداها تماشاگر نیز سهیم است. مانند گفتگوی درونی شخصیت با خودش.

3. صدای اكوسماتیك

گونه ای از صداست كه هرگز منبع تولید آن در تصویر دیده نمی شود یا شخصیت فیلم نمی تواند آن را بشنود اما تماشاگران این صدا را می شنوند.

مانند صدای راوی.